Fotografie: Martin Snoek
Ruim anderhalf jaar geleden kwam ik na een heftige en lange opname weer terug in de ‘normale wereld’ en dat is altijd even wennen.
Een opname heeft impact en dit was in mijn leven weliswaar niet de eerste, maar wel veruit de heftigste geweest.
Waarbij ik ook lange tijd de binnenkant van een isoleercel heb ervaren. Niet echt een aanrader kan ik je vertellen,
om niet gewoon plat te zeggen dat het één van de meest traumatische ervaringen in mijn leven was. Mensonterend voelde het.
En dan sta je ineens weer ‘buiten’ en mag je weer opnieuw beginnen. Nu heb ik gelukkig wel altijd houvast gehad aan mijn creatieve uitlaatklep.
Dat is zowat het enige in mijn leven, ja klinkt dramatisch, waarvan ik weet dat het me nooit in de steek zal laten.
Ik heb al op jonge leeftijd aangevoeld dat ik iets met die kunst wilde gaan doen en heb de kunstacademie afgemaakt.
Maar hoe graag ik ook kunst maak en schrijf en alle spectra van creatieve uitingen kan doen om mijn week te vullen; op een gegeven moment had ik meer nodig.
Ik ben een enorm sociaal wezen en ik heb het toch wel nodig om met mensen te werken. Verder voelde het ook niet goed die uitkeringssituatie
en alleen maar kunst maken. Ik wilde weer meedoen in de maatschappij en ook niet ingewikkelde constructies hoeven te bedenken als ik weer eens
op een feestje was en mensen me vroegen of ik nu van mijn kunst kon leven.
Lieve mensen, dacht ik dan, kunst is de reden dat ik er nog ben.
Maar goed de zoektocht naar geschikt vrijwilligerswerk begon. Niet echt veel aanbod en ik was niet op zoek naar ‘bezigheidstherapie’,
maar zocht een plek waar ik echt iets kon betekenen. Toevallig kwam ik via een vriendin aan een flyer van @ease en dit sprak me gelijk aan.
Mijn kennis van menselijke psyche is buiten mijn zelfstudie ook enorm rijk geworden aan ervaring kan ik wel zeggen,
dus het leek me ergens wel mooi als ik hier anderen mee kon helpen. Als ik niet naar de kunstacademie was gegaan,
was ik zeker psychologie of iets in die richting gaan studeren en ik heb mezelf ook aardig wat bijgeschoold de laatste jaren. Ik vind het ontzettend fascinerend.
Ik ben netjes op intake geweest en heb de zeer waardevolle trainingen gevolgd. En al snel werd ik hartelijk verwelkomd bij deze gevarieerde
en fijne groep mensen. Het voelde als een warm bad, niet alleen bij de vrijwilligers, maar ook bij de staf. Ik merkte al snel dat mijn kennis
en ervaring ook nog eens feilloos aan konden sluiten bij het helpen van jongeren met problemen.
Ik had en heb het gevoel dat ik mijn nare ervaringen kon omzetten via praktische tips, mijn ervaringskennis
en empathie richting de jongeren die ons bij @ease bezoeken.
In het begin was ik wel een beetje onzeker of ik wel echt iets zou kunnen bijdragen,
maar door de vele feedback ben ik ervan overtuigd dat ik echt iets kan toevoegen. Verder kwam er ook een enorme waardering voor mijn kunst,
die ik dan ook mocht exposeren in de vestiging in Maastricht en later werd ik ook betrokken bij de inrichting van de nieuwe vestiging in Heerlen.
Het is nu ruim een jaar geleden dat ik @ease binnenstapte en ik heb het gevoel dat ik als mens weer helemaal ben opgebloeid.
Naast de vele nieuwe vriendschappen ben ik ook meer over mijzelf te weten gekomen en heb ik ook in mijn eigen herstelproces veel kennis en handvaten gekregen.
Ik ben ook gestart met nieuwe therapie en heb veel meer vertrouwen in mezelf en wat ik kan bijdragen.
Ik ben zelfs weer aan het uitzoeken hoe ik weer betaald aan de slag zou kunnen gaan, waarbij ik ook mijn kwaliteiten op het creatieve vlak kan inzetten.
@ease ziet mij en ik ben enorm dankbaar dat ik onderdeel mag zijn van deze mooie organisatie.
